Ik ben een gevoelsmens.
In mijn blogs kom je van alles tegen; mijn frustraties, verdriet, blijdschap, humor, verliezen, etc.
Kortom: je komt meer over mij te weten over hoe ik tegen bepaalde dingen/situaties aankijk in mijn leven.
Het kan soms ff duren voordat ik een nieuwe blog plaats maar, dat komt omdat ik het soms te druk heb of niks weet te schrijven.
Maar heb geduld; ik kom altijd wel met iets nieuws en tja als je vragen hebt, je weet me te vinden.




woensdag 16 februari 2011

Zomaar een gedachte......

Vanochtend toen ik van huis naar supermarkt in een volgend dorp reed, hoorde ik een mooi liedje van Adele uit mijn boxjes galmen....lekker rustig en toen...toen kon ik mijn gedachte helemaal leeg maken en alleen maar kijken naar al het moois buiten die ik tijdens het rijden tegenkwam.


Opeens bedenk ik me dat we toch heel wat moois hebben in het Drentse landschap. Gewoon een mooi rietgedekte boerderij met een stuk oud vervallen houten schuur die schuin op z'n balken leunt. Wetende dat het vervallen schuur zoveel geschiedenis heeft meegemaakt, zoveel heeft "gehoord" en "gezien"..


Af en toe zie je een vrolijke springende paard of pony achter elkaar aan gaan. Zoveel blijdschap komt er van af...

foto by Het Fjordenpaarden.com

Ik zie op een gegeven moment een oud buurvrouwtje helemaal ingepakt in haar bizonjas al fietsend druk met haar mobieltje(ze had iets in haar handen wat af en toe bekeken werd zeg maar): toen vroeg ik me dus af wat er in zo'n koppie op DAT moment ging... zou ze denken dat ze nog even naar haar man moest smsen dat ze onderweg naar huis was en dat hij nog even de aardappelen alvast op het vuur kan zetten, of dat ze zich bedacht dat ze haar dochter succes wenst voor haar training wielrennen in Assen? Ik kon niks bedenken voor haar....zo leeg begon mijn hoofd te raken...


Ik rijd nu inmiddels het volgende dorp binnen en zie een groepje jongens met elkaar fietsen, ze praten niet maar kijken af en toe alleen elkaar aan en glimlachen soms... Zouden ze zich bedenken hoe geweldig ze het avond er voor hebben gehad of hoe leuk het was om Piet aan Truus voor te stellen wetende dat ie elkaar wel leuk vinden maar ook weer niet??


Vervolgens zie ik een oma(tenminste dat ik vermoed ik dan maar gezien haar rimpelige uiterlijk, model kapsel van mrs Doubtfire(u weet wel oppasnanny gespeeld door R. Williams), die een beetje onhandig de nieuwste en modernste buggy probeert voort te duwen terwijl ze tegen een stuk omgevallen takje rijd. Zou zij bedenken dat ze eigenlijk helemaal geen zin had om vandaag een stuk te gaan wandelen met haar schijnbaar kleinkind, maar dat ze eigenlijk liever even bij Mies een kopje thee was gaan drinken en de laatste roddels van het verzorgingstehuis door te nemen? Of dat ze eigenlijk wel heel erg graag wat vaker haar kleinkind wilt zien en niet alleen maar op de verplichte "zorg"dagen als mams/paps werkt?? Of dat ze eigenlijk een echte verwenoma had willen zijn en niet een mama-omadie de zorgtaken van haar eigen kind nu 40 jaar na dato WEER mag gaan voltooien???


Zie ik in hetzelfde straatje een stel van rond de 50 samen hun ca 1jarige pup uitlaten. Zouden zij zich bedenken dat ze eigenlijk de zorg of verantwoordelijkheid van een pup hebben ondergeschat? Dat deze eigenlijk helemaal niet meer leuk is naarmate ze ouder worden en dus puberaal gedrag gaan vertonen? Gewoon dus niet willen luisteren, of netjes naast je aangelijnd willen lopen? Of dat ze eigenlijk alleen maar op zo'n moment overal hun tanden willen zetten ook in je kuit als je niet uitkijkt???Of zal meneer zich meer afvragen hoe het zover heeft kunnen komen dat hij zich toch WEER heeft laten overhalen voor alweer een make-over van hun woonkamer, immers de vorige is PAS 3 jaar geleden gebeurd, tijd voor iets nieuws had zijn vrouw hem wijsgemaakt.. Of zal zijn vrouw bedenken hoe ze eigenlijk haar man gaat overhalen om niet alleen de woonkamer, maar eigenlijk ook de sl.kamers en zolder en tuin en en en....


Zomaar een paar gedachtes... Ik kom dan achter dat het eigenlijk iets rustgevend heeft als je de gedachte van een ander probeert te doorgronden of te achterhalen door alleen maar naar hun gezichtsuitdrukking te kijken...


Zouden anderen dat nou ook bij mij denken als ze mij zien denken en mij af en toe zien glimlachen, of bedenkelijk zien kijken?? 


Waarom blijft het "denken" ons altijd bezighouden bij alles wat je doet? Waarom kunnen we niet gewoon boodschappen halen zonder na te denken over het eten, kinderen, partner? Of waarom kun je niet schoonmaken zonder er tussendoor allerlei gedachtes over van alles en nog wat de revue te laten passeren?


Zou ons leven echt saai worden als we geen gedachtes hebben???