Ik geloof er heilig in dat onze lichaam een omhulsel is van onze dierbaarst bezit, namelijk ons ziel...
Als we komen te overlijden ben ik er dus ook van overtuigd dat onze ziel vrijgemaakt zal worden van ons lichaam en wij als een soort energie/wind om onze dierbaren rond hangen. Dus voor mijn gevoel zijn dan ook al die zielen nog altijd om ons heen en ze "praten" met ons op momenten dat we het moeilijk hebben...
En zoals het titel al omschrijft: afscheid nemen bestaat niet, hooguit tot de volgende keer, tot (weer)ziens en tot gauw!
hoe toepasselijk
In gedachte ben ik bij HAAR, zij brengt samen met haar broer en hun gezinnetjes hun vadertje vandaag voor het laatste keer weg om zich ergens met zijn ziel door de wind mee te laten voeren en vrij te zijn van pijn, verdriet en ziekte
Ergens zal hij meekijken en zijn kinderen en diens kinderen voorzien van wijze "gesprekken" op momenten of dagen als ze het moeilijk hebben...